از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !

تو گشتی ناپدید برا مدتی مدید... از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...

سارای عزیزم؛ سلام.راستش هنوز برای نوشتن این چند سطر و چندین کلمه دست و دلم می‌لرزد. دقیق‌تر بگویم احتمالاً هنوز نمی‌دانم چه تصمیمی گرفته‌ام و ابهام و ندانستگی طبعاً بر پیچیدگی واژه‌چینی در موضوع می‌افزاید. روز اولی که آمدم آگاه مصاحبه هم، حالی این‌چنینی داشتم. باران می‌بارید و اواخر پاییز بود. این‌چنین حالی داشتم و احوالات دیگری. حالی پریشان و جستجوگر و احوالاتی جوان‌تر و خام‌تر و فاصله‌دارتر از آن‌چیزی که در جستجویش بودم. از مصاحبه که آمدم بیرون سر خیابان پیروز از جردن باران‌زده عکسی گرفتم و به اشتراک گذاشتم و نوشتم: «یعنی می‌شه بشه و بیام بگم که شد؟» یادش به خیر. خاطره‌اش هیچوقت کهنه نمی‌شود.سارای عزیزم، عمیقاً خوشحال و شادمانه‌ام از این که شد، و چه اندازه مسرورم از این که تجربه یک سال و نیم گذشته فاصله‌ام را با آن ‌چه که به جستجویش آمده بودم کم کرد. حالا به زعم خودم خیلی با غزاله آن روز فرق می‌کنم و از شما ممنونم که گشاینده دریچه‌ای بودید که امروز از آن به مسیر پیش رو نگاه می‌کنم. فکر می‌کنم حالا هم با همه پریشانی و سردرگمی همان زمانی است که باید به کشف و ماجراجویی دیگری بپردازم. باشد که تماشا از پنجره‌ای دیگر، افق‌های تازه‌تری را پیدا و نمایان کند.من از شما کلمه آموختم و دوچندان به اهمیت کلمه آگاه شدم. قدردانم که فرصت ساختید و باید بگویم که در قلبم خاطره روزهای آگاه همواره زنده‌ است و همیشه دلتنگش خواهم بود. در پایان از قول سعدی می‌نویسم: «گر به صد منزل فراق افتد میان ما و دوست، هم‌چنانش در میان جان شیرین منزل است.»برایم دعا کنید و مهم‌تر از همه این که؛دوستتان دارم. از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...ادامه مطلب

حال مرا مپرس که من ناخوشم، بدم

این روزها به تلخ زبانی زبانزدم...

 

***

این یک مصرع و این بیت، حالِ منه. حال الآن من... جز شرمندگیِ این حال بد چیزی نمونده برام. ببخشید... (مثل همیشه)

از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...

حالا قریب به دو هفته از این دوریِ اجباری می‌گذرد. که چه‌قدر دورتر از تصور وقوعش گذشته‌ست و در عینِ حال من چه صبورانه بر این شب و روزها عبور می‌کنم. صبورانه‌تر از آن‌چه فکر می‌کردم. (درست همین لحظه به از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...ادامه مطلب

این مدت، این‌قدر به خیرخواهیِ دوست‌های واقعیم پی بردم که خیالم راحته، اگه شبِ رغبتها خودم نتونستم برای خودم دعا کنم، حتما دعای آدم‌های مهربونِ اطرافم بودم... دعای دوست‌های واقعیم...

آدم‌ها با مهربونی‌شون، حتی با همین که فقط و فقط توی دلشون به شما حسِ خوب و مهر داشته باشن، انرژی مثبتشون رو برای زندگی‌تون می‌فرستن، حتی که لازم به دعای کلامی شاید نباشه... دعاهای واقعی تو دلِ آدم‌هاست...

از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...

می‌دونم، آره می‌دونم، اینا تاوانه، همه‌ش تاوانه... تاوانِ مستقیم! :) مگه نگفتی حاضری تک و تنها تاوانش رو بدی؟ خطا کردی، آدم باش، بایست پای خطایی که کردی... آدم باش... تو رو جان جدت! تو رو به همین عشقی از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...ادامه مطلب

از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...

خونه‌مون میدونِ جنگ نیستمن به خاطر تو اینجامسر چی باید بجنگیم؟من ازت چیزی نمی‌خوام جز یه عشقکه بینِ ما هستهرچی دوس داریخراب کنمثلِ هرشبسرنوشتِهردومونوانتخاب کن من که تسلیم تو بودم!از چه جنگی زخم خوردی؟با کی می‌جنگی عزیزم؟من ببازم، تو نبردی... دستمو بالا گرفتمنه واسه عقب‌نشینیروبه‌روت آینه گذاشتمزندگی‌مونو ببینی... نه غریبه‌منه یه دشمننه تو اینخونه اسیرینمی‌خوام کسی فدا شهنمی‌خواد سنگر بگیری از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...ادامه مطلب

از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...

تموم شد. اما شاید شروعِ دوستی‌ها باشه. یاد اون شبی افتادم که با هم از دانشگاه برگشتیم. فکر کنم دوشنبه شب بود. بیرون منتظر بودم و هندزفری به گوش داشتم "تنها امیدِ زندگیِ" سینا سرلک رو گوش می‌دادم. که تو هم اومدی و بعد هندزفری رو کشیدم بیرون و صدای گوشیم رو تا تهش زیاد کردم. تموم که شد، گفتی: "سینا سرلک بود؟" گفتم: "آره!" گفتی: "قشنگ بود." گفتم: "حس می‌کنم دانشگاه خونه‌م شده..." خندیدی.سکوت خوبی بود از تو این دیوانگی را ، هدیه دارم هدیه دارم من !...ادامه مطلب